De komende zes weken volg ik de MOOC Serious Gaming van de Erasmus Universiteit Rotterdam. Professor Jeroen Jansz (media en communicatie) en dr. Mijke Slot (media en communicatie) combineren relevante theorie met het zelf spelen van verschillende serious games.
Dit is week 1, waarin de definitie van serious gaming centraal staat. Wat zijn specifieke kenmerken? Wat hebben ze gemeenschappelijk met andere (entertainment)games? En op welke manier is het toch een eigen mediasoort?
Wat zijn serious games?
Games kunnen ontzettend van elkaar verschillen, denk bijvoorbeeld maar aan schaken en verstoppertje, maar toch delen ze gemeenschappelijke kenmerken. De vijf kenmerken van games zijn:
- Een specifiek doel;
- Regels;
- Feedback;
- (vaak een vorm van) Competitie;
- Vrijwillige deelname.
Het grootste verschil met entertainmentgames is dat serious games een educatief doel hebben. Ontwikkelaars van serious games hebben als doel om de speler iets te leren, zoals bewustwording van een (mondiaal) probleem, informatieoverdracht of een attitudeverandering. Ze hanteren motivatietechnieken van entertainmentgames en gebruiken deze om hun spelers iets te leren op een innemende wijze.
Deze MOOC hanteert de volgende definitie van serious games: "Serious games zijn games die de werkwijze van games en simulaties gebruiken voor voornamelijk non-entertainment doeleinden."
Een serious game kan alle vijf kenmerken van entertainmentgames hebben. Echter, het kan voorkomen dat er bij serious games geen sprake is van vrijwillige deelname. Dat komt meestal omdat de serious games vanuit onderwijsdoeleinden specifiek worden ingezet. Verplichte deelname dus...
Serious games verschillen van andere mediasoorten, zoals (educatieve) boeken en films. Ze bieden namelijk een ervaring waarin de speler actief participeert en keuzes maakt. De speler is als het ware ondergedompeld (immersive learning) en ontvangt telkens feedback op gemaakte keuzes. Het wordt daarom ook verwacht dat serious games een hoger leerrendement opleveren dan gebruik maken van boeken en films. Volgens Ritterfeld, Cody en Vorderer (2009) zijn serious games zowel educatief als entertaining, doordat ze intrinsiek motiveren. De gameomgeving is zowel responsief als complex, waardoor leren kan plaatsvinden.
Serious games zijn niet specifiek gebonden aan één genre. Veel variëteit is mogelijk, van shooters tot strategiegames en van mobiele apps tot grootschalige simulaties.
Dafur is Dying
Een voorbeeld van een serious game is Darfur is Dying, waarin de speler een vluchteling in Darfur speelt, met als doel te overleven. Darfur is Dying is gepubliceerd in 2006 onder andere door Susana Ruiz. Tijdens het spelen moet de speler water uit een put proberen te halen terwijl vijandige militie de speler probeert te vangen. Daarnaast zijn er in het vluchtelingenkamp allerlei activiteiten te ondernemen, zoals water rondbrengen, medische hulp geven en dieren verzorgen. De ontwikkelaars van dit spel, hopen dat de speler meer bewust wordt van de schrijnende situatie aldaar en in het echte leven wil meehelpen.
Conclusie
Interessant om weer een MOOC te volgen. Mijn laatste MOOC (over blended learning) volgde ik in september/oktober 2015. Serious gaming is voor mij een onderwerp waar ik al wel een beetje vanaf weet, maar nog niet het grotere geheel. Ik heb mij de laatste jaren verdiept in aanverwante onderwerpen, zoals gamificiation, commerciële games voor het onderwijs (waaronder Minecraft) en het zelf programmeren van games. Daarmee vult deze MOOC precies die onderwerpen aan en hoop ik mij verder op dit gebied te kunnen professionaliseren.
De stof van week 1 is natuurlijk nog niet heel ingewikkeld. Het is vooral de basis en een eerste kennismaking met het onderwerp. In week 2 gaat het vooral over de vraag waarom mensen graag games spelen (game theory). Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Tot nu toe ben ik in elk geval enthousiast!
Literatuur
Ritterfeld, U., Cody, M., & Vorderer, P. (Eds.) (2009). Serious games. Mechanisms and effects. New York: Routledge.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten